Mestura de ideas

Este traballo consiste nunha mestura de ideas, experiencias, que quero compartir con vós sen que se me quede nada por dicir.

• Información atopada

Trás moito tempo de investigación, de revoltas, de papeleo, conseguín algunha información e algunha fotografía que proporcionoume a miña avóa. E como quedeime descontenta polo mal traballo sen información, vou poñer o que encontrei. 
Unhas fotografías que conseguín foi do meu bisavó paterno Mario Caneiro, que naceu en Ferrol e por él a miña familia acabou máis tarde toda en Ferrol, como xa contei anteriormente. 
Esta fotografía é das rondallas de Ferrol de 1936, uns meses antes de que estalase a guerra civil.

É o home que está na parte esqueda, na primeira fila, no asento da dereita de todo.
Tamén outra foto que atopei do meu bisavó, que é o home da dereita.

E tamén a miña avóa gardaba un papel no que aparece unha frase que se dicía moito a escondidas na guerra civil, que explicoume que cita a moitas personas que participaron nela como forma de rirse deles.

Pero este traballo non é relacionado só co meu bisavó, tamén quero facer unha reflexión de por qué todos os meus compañeiros coma eu tiveron dificultades para facer este traballo.

• ¿Por qué segue a ser un problema falar deste momento?

Pensei detidamente de por qué a miña avóa non quería contarme nada, sin que puxera datos no meu traballo, incluso tamén falaba co meu pai a escondidas do que pasou sen contarmo a min. Polo que reflexionei, penso que o medo que tiveron polos seus familiares do que pasaron lles impide falar con naturalidade. Incluso teñen medo das represarias que poderían ter se contaran como foron as cousas, como tiveron que axudar aos guerrilleiros, etc. Pero non o entendo, porque no século XXI ninguén, nin os avós, nin nós, deberiamos ter medo a que esas experiencias que tiveron sexan contadas e compartidas para que de verdade de unha vez saibamos unha version completa da situación que viviron. E por esta situación síntome moi disgustada de que seibamos a verdade a medias. 

Trás esta reflexión decido falar dun familiar máis cercano que é o meu avó xa que conto de máis información.

• Vida dun avó calquera.

O meu avó Juan Cinza Martinez naceu o 7 de Xulio de 1941 en Ferrol, os seus pais Carmen Martinez (a miña bisavoa) e Juan Cinza (o meu bisavó) eran de Doso. Carmen morreu no parto, e só conservaron unha foto dela, que está en posesión da miña avóa actualmente.

Juan quedouse co seu pai, e este traballaba no antiguo bazán de Ferrol, de carpinteiro. Aos anos seguintes casouse cunha muller chamada Erminia, e anos depois tiveron unha filla chamada Mª Dolores, que foi a súa hermanastra.

Juan e Erminia foron do bando republicano, e como xa contei na entrada anterior disparáronlle nunha perna, e cando tiveron a oportunidade emigraron a Montevideo (Uruguay) e ademais na posguerra pasaron unha mala situación. 

Cando foron a Montevideo o meu avó Juan tiña 8 anos, e quedouse ata os 16 alí. O meu avó contaba que vivían moi ben, xa que o seu pai consiguíu un traballo de constructor, e chegou ata ter moitas propiedades e xuntarse con moito diñeiro. 

Un día Erminia, Juan e Mª Dolores quixeron volver xa que Juan tiña que quedarse alí polas posesións que tiña. Que xa ao pouco tempo falecería alí.

Ao volver a Ferrol o seu pai tiña firmado un papel conforme Juan tiña que cumprir o servicio militar, xa que era menor de idade, entón entrou na infantería de marina. Esta é a primeira foto que tivo no servizo.

Mandóronlle a San Fernando a facer un periodo de instrucción de tres meses. No que recollín unhas cantas fotos del.

É o home da dereita.

É o home que está de pé á esquerda.

Aos tres meses destiráronlle a Cartagena, e alí colleu a fiebre tifoidea e tivo que estar ingrasado bastante tempo no hospital. E por sorte conseguín unha foto do meu avó ingresado e podemos ver a mala situacións dos hospitais.

Cando cumpríu a maioría de idade decidíu marcharse, aínda que máis tarde arrepentiríase xa que recordou esa etapa con moito cariño, e fixo moi bos amigos.

Aos 25 anos, comezou a traballar de camarero nun bar de Ferrol, e un día na Cabana, o 13 de Xunio, era o patrón e asomouse cos seus amigos a unha muralla que tiña ventás (que agora xa non existe) e trás ela veu a unas mulleres, e nese grupo, estaba a miña avóa.

Aos 27 anos entrou na que é a bazán moderna como soldador, é ata aí comeza a súa vida e continúa a vida coa miña avóa ata chegar a min o día de hoxe.

Sén dúbida entre todas as vitudes que tiña, foi un home moi elegante e deu todo pola súa familia.

Unha parte da miña familia...

Este traballo carece de moita información, xa que a miña avóa non se acordou, e tampouco quixo desverlarme moitas cousas. Entón teño tres historias diferentes dos meus familiais:

• A primeira historia:

Comezo falando do que foi o meu tataravó, que chamábase Román Cota naceu en Monforte de Lemos (Lugo) como traballou de xefe nos altos fornos, foi destinado ao País Vasco (Vizcaia) , que foron os primeiros que se fixeron en España.

 Alí coñeceu á súa muller Modesta López que nacera en Burgos pero por motivos familiais de traballo foron a vivir alí entón coñecéronse. Casouse e tivo tres fillas, dúas dás cales morreron e quedou Aurora Cota López que é a miña bisavoa.

Un día cando Aurora era pequena quixo tomar chocolate, e Román foi ao refuxio que tiñan ao lado coa mala sorte de que unha bala perdida alcanzoulle morrendo no acto en Sestao.

Aurora casou con Mario Caneiro (o meu bisavó) que era de Ferrol, pero destináronlle a Bilbao pola guerra. E casáronse o 15 de abril do 1939 viñendo para Ferrol a vivir. Por iso a miña familia quedouse definitivamente en Ferrol.

• A segunda historia:

Os irmáns dos meus tataravós chamados Pepe Cota e Constante Cota foron do bando roxo, eran maquinistas navais. A miña familia estaba dividida nos dous bandos, e como estes foron moi perseguidos. Un bo día colleron un avión militar (coñecían como pilotalo) e fuxiron ata Francia, quedando a vivir alí, e non volveuse a saber nada deles.

• A terceira historia:

O meu bisavó foi Juan Cinza e naceu en Doso, e atopábase tamén no bando roxo, e por iso unha vez mutiláronlle na guerra e disparáronlle nunha perna, no xemelgo, pero seguiu vivindo. 

Casou con Carmen Martinez (a miña bisavoa) e tiveron un fillo chamado Juan Cinza Martinez (o meu avó) pero Carmen morreu no parto. 

Foron perseguidos e tiveron que emigrar a Montevideo (Uruguay). O meu avó estivo dende os 6 anos ata os 15, e regresou a España porque o seu pai obrigoulle a cumplir o servizo militar, cando o cumpliou volveu a Montevideo e Brasil uns anos, regresando máis tarde a España.


Por se non podedes ver a presentación os deixo aquí o enlace:

https://prezi.com/jy3rs3aausdz/unha-parte-da-mina-familia/?utm_campaign=share&utm_medium=copy#

O paraíso verde perdido. Guinea.

Vouvos contar como a miña familia chegou a Guinea. Isto está retratado nun libro que escribiu o primo da miña avoa, que se chama "O paraíso verde perdido Guinea".

Primeiro quérovos ensinar as persoas que participaron nesta historia, e para que saibades quen é o autor:

Julián García (o meu bisavó)  tiña un irmán (Pepe) e (Fernando Paz) coa súa muller (Clotilde).

E Antonia Gimeno (a miña bisavoa) tiña unha irmá (Pura) co seu marido (Fernando). Pura e Fernando tiveron un fillo chamado Fernando, “Fernandito”, que é o autor do libro.

Todos eles e máis os seus fillos, e demais irmáns, primos, etc viviron en Guinea, e todos eles foron de Barcelona.

Agora vou contar a versión da vida de Fernandito:

Fernandito naceu no ano 1932, en Barcelona, igual ca toda a súa familia. Vivían na calle Corríbia (que agora é a Plaza Nova).

Un día ao seu pai despedírono no Liceo (xa que foi tenor) porque cerraba o Liceo, e nese mesmo día empezouse a oír unhas explosións que o despertaron. Cando foron a mirar, estaban bombardeando toda a calle e todos os edificios estaban derrumbados. Entón escondéronse nun bar desa calle.

Por sorte o seu edificio foi o único que quedou en pé, pero expropiaronlles a casa e derrumbáronna ao pouco tempo.

Aquí conta como produciuse estes bombardeos.

Instaláronse nunha masía grazas á súa tía Clotilde, a masía estaba lonxe de Barcelona, cerca dos Pirineos. Como alí non tiñan escolas, Clotilde tivo que ensinarlles a leer e escribir.

Pero a vida alí non foi tranquila, estaban preto do "Campo da Bota" onde fusilaban polas mañás aos presos do bando de Franco. E os avións do chamado Exército Nacional, ían de vez en cando a arrasar zonas como represaia.

Un día viñeron a buscar ao seu pai para incorporarse ao frente.
As tropas acercábanse, entón tiveron que volver a mudarse, esta vez a casa do tío Pepe. Conta que foi a peor época da súa vida, porque tivo pulmonía e pleuresia doble.
Trás a guerra, recibiu noticias dos seus curmáns, que non sabía nada durante a guerra.
E un día, Julián (o meu bisavó) que traballaba no Banco exterior de España, ofreciéronlle un posto en Fernando Poo (Guinea) e un traballo de carpinteiro ao padre de Fernandito, e así fóronse todos.
En maio de 1942, embarcaron todos no Dómine, rumbo a Santa Isabel, o viaxe durou 26 días.
Foron a vivir a tres casas pegadas, e cada unha tiña servicio, que eran unha familia de africáns que se lles pagaba co aloxamento, comida, etc.
A súa avoa dedicábase alí a curar aos africáns gratuitamente a base de herbas e plantas, tiña un gran coñecemento e foi coñecida en todos os lugares por iso.
Leváronno á Misión, onde vivían os indíxenas internos, e os chamados "brancos externos" onde tiñan aulas, talleres, etc.
En 1943 inauguraron o Instituto Colonial, e empezou o bachiller no 1944, onde foron 11 brancos e 10 nativos.
Conta que o maior problema foi a salud, por vivir en condicións no recomendables, e a cantidades de enfermidades , etc. Incluso os perigos de que por exemplo un día vivíu un tornado que arrancou o teito do traballo do seu pai.
Explica que o primer atraco que tívose constancia na illa foi o da súa nai, onde un nativo echóulle aceite e picante nos ollos e quitoulle o bolso.
Como en Guinea non puido seguir cos seus estudos, os seus pais enviáronlle a Barcelona para facer o exame de Estado, pero foille imposible por faltarlle medio pulmón das enfermidades que tivo durante a Guerra Civil.
Chegou a hora da mili, ía pola mañá de sete a dez a Punta Fernanda, e pola tarde ía de catro a seis, durante os tres meses que durou a mili.
Despois da mili, conseguiu que formaran seis equipos de baloncesto e tres campos. Él entrenou ás mulleres tres tardes e aos homes todas as tardes. E tamén conseguiu un traballo como secretario do Casino de Fernando Poo.
Ata que empezou o medo de que Nigeria puidera reivindicar os dereitos da illa. E decidiu volver a España, deixando ao resto da familia alí.

Aquí tedes un video con algunhas fotos do libro:

Fago unha corrección grazas ao comentario do autor que aparece no vídeo.
https://www.youtube.com/watch?v=WZgvuKGShdo&feature=youtu.be

Calendario celta galego

Tiven certos problemas para facer a presentación pero aquí a tedes (aínda que non se vexa moi ben). A fixen para innovar na informática e nas presentacións por medio de videos, e tedes toda a información restante a continuación.

https://www.youtube.com/watch?v=Tcr1fLguD6o

Quero facer unha comparación entre o calendario celta galego, e como celebramos esas festas na actualidade.

Comecemos falando de como era o calendario celta.

Este calendario está dividido nos Sabbats (año Wiccian) e cóntanos a historia de deus do inverno e a deusa do verán. que son os distintos momentos e datas do calendario. 

Podemos dividilo en Sabbats maiores e menores:

Os sabbats maiores están determinados polos solsticios e equinoccios, que fan as estacións. Estas datas son:

• O samhain: Se fai o 31 de Octubre, é unha das fechas máis importantes. É o festival do fogo e representa a morte do Deus para logo renacer, marcando o fin do ciclo. Nesta celebración invócase aos espíritos amigos tratando de conectar cos amigos e familiares falecidos, e poñen na mesa un prato máis para eles.

Pero na actualidade o Samhain en Galicia é diferente e está relacionado coa lenda da Santa Compaña. Chámase “o día dos mortos” e a xente o celebra de diferentes maneiras. Por exemplo é normal o magosto onde as familias e amigos xúntanse e asan castás. Pero tamén é moi común o Halloween que é propio por exemplo de Estados Unidos pero os nenos pequenos disfrázanse, decoran calabazas, etc.

• Imbolc: Se fai o 2 de Febreiro, no medio do solsticio de inverno e primaveira, porque a natureza comeza a espertar. O orixen desta festa é que se celebra a festa de Brigantia onde a deusa volve ao inframundo.

Pero na actualidade, para os cristiáns é a festa da Candelaria onde se soe realizar no sur. A xente colle leña, romeu, etc e fan unha fogueira e bailan entorno a ela. Tamén reúnense as familias, amigos, veciños para comer e reunirse entorno a foguera.

 

• Beltane: Se fai o 1 de Maio. Simboliza a unión sexual do deus e da deusa, na que queda emabarazada e polo tanto a primaveira alcanza o seu punto máis alto. Tamén teñe unha relación agrícola.

Na actualidade non sábese moi ben como se realiza esta festividade. Pero antigamente se facían duas fogueiras e facían que as vacas pasaran por en medio delas para dar sorte. E actualmente se soe facer tamén esta costume pero en moi pouca medida, casi nin se coñece.

• Lammas ou Lughnasadh: Se fai o 1 de agosto. Se celebra a fertilidade da deusa, e está relacionada coa primeira colleita. Identificouse co deus celta Lugh.

Na actualidade en España non se celebra, pero por exemplo en lugares como Perú si.

E os sabbats menores están basados nas antigas festas populares.

• Yule: Se fai o 21 de Decembro, é o momento onde comeza o inverno, que é o renacemento do deus. O celebraran queimando troncos de Yule nunha fogueira como se fose un agasallo para os Deuses.

Pero na actualidade o coñecemos porque é o día que ten a noite máis larga e menos horas de luz. Onde os cristiáns celebramos o 24 que é o día de Noiteboa onde é a víspera do día de Navidad. E o 25 de decembro que é o nacemento de Xeús entón é o día de Nadal. As familias, estos dous días soen reunirse xuntas a comer.

• Ostara: Se fai o 21 de Marzo. É o equinocio de primaveira, cando a noite é o día son iguais. Veñe da lenda dunha deusa nórdica chamada “Eostre”, e facíanlles ofrendas colocando flores e quemaban incensos de flores.

Na actualidade non se celebra ningunha festa relacionado co inicio da primaveira.

• Litha: Se fai o 21 de Xuño. É o solsticio de verán, é o día máis longo do ano e comeza o verán. Sinmboliza que como a deusa está embarazada, está no momento medio do embarazo, sendo o momento máis glorioso.

Na actualidade corresponde á noite de San Xoan que é o 24 de Xuño, no que se vai por exemplo a unha praia o a un campo e fanse unhas fogueiras. Porque simboliza que é o momento no que o sol (o lume) está máis potente e cando pasen os días perderá intensidade. A tradición é saltar sobre o lume e pedir un desexo, e tamén tirar papeis con propósitos para que se cumpran.

• Mabon: Se fai o 21 de Septembro. É o equinocio de Outono, onde se fai o segundo festival da colleita. Simboliza a época onde o deus prepárase para morrer en Samhain. É dos últimos días onde o día e a noite teñen a mesma duración, e entón comeza todo a decaer, e celebraran o día cun banquete de cereais, froitas, etc das suas colleitas.

Na actualidade nesta data celébrase a festa de San Mateo, polo apostol Mateo. Dase en todos os lugares de España. Por exemplo aquí en Galicia se fai unhas festas con música, ambiente, etc.

En conclusión, a maioría das nosas festas teñen un por qué nunha orixe lóxica, e como os nosos antepasados foron celtas, deixáronnos unha cantidade de celebracións como poden ser estas. E que a día de hoxe, aínda que son diferentes, seguen tendo esa esencia relacionada cos celtas. E ademais as datas son moi similares as nosas polo que terían unha gran orientación co tempo similar a nosa. Sin dúbida é incrible.

Panteón Galaico

https://www.powtoon.com/online-presentation/f6D2K0csMr1/untitled/#/

Fixen unha presentación, pero por se non podemos vela, os deixo aquí o que puxen nesa presentación. E amplío un pouco de onde proceden.

O panteón galaico é o conxunto de divinidades de orixe galaico, con influencias celtas, romanas,etc.

Existen moitos, pero vou destacar só algúns:

• Boruoboendua:

Tamén chamado Borvo o Vabusoa, é unha divinidade asociada coa curación e coas augas. 

Encontráronse varias inscripcións dedicadas a este deus en Caldas de Vizella.
Cóntase que un día este deus foi tirar auga, e as ninfas o raptaron. Tamén que morreu nunha cacería. Entón cada ano, nos tempos de colleita celébrase a súa morte con lamentos e con flautas.

• Lug:

Deus soar por excelencia, asóciase á prosperidade, ao comercio, e aos oficios artesanais. A súa figura asóciase coa lanza. Este deus é moi común nos pobos celtas galegos.
Conta a lenda que o seu avó "Balor" case o mata cando Lug nace, existe unha profecía onde o un neto do avó asesinou o avó entón levou a súa filla a unha cova onde foi seducida e tivo fillos. Lug escapó do seu avó cando era pequeno e creció cun deus guerreiro.
Tamén o día 2 de fevreiro dedícase a festa da Vendiminia a este deus.


                            

• Tameobrigo:

É o deus dos ríos. Podemos encontrar ríos en Galicia coa raíz do nome deste deus, como o Tambre, E en Europa como o Támesis. Tamén é o deus protector da tribu.

Tense constancia deste deus por unhas escrituras en Varzea do Douro.

•  Berobreo:

É o deus do Alén (o outro mundo na mitoloxía galega). A porta do Alén encóntrase na Serra do Cando, no monte Seixo. É un conxunto de rochas que  según a mitoloxía, é unha porta ao mundo dos mortos. Débese pasar por ela para comunicarse cos mortos e alí preguntar o que se desexe. O vento dará a resposta ao que se pregunte. Terás que volver a saír pola porta senón quedaremos no mundo dos mortos para sempre, e débese levar unha ofrenda.

O maior templo a este deus encontrado, está en castro do Facho de Donón, na Península de Morrazo. Onde encóntranse estas escrituras do deus.

•  Coventina:

É una deusa celta e galega, que está relacionada coa fertilidade e a abundancia. Está vinculada ás ninfas da auga. Está relacionada coa lenda de se tiras unha moeda a un pozo os teus desexos se fan realidade, porque esta deusa ten relación coa auga e por iso moitos pozos levan o seu nome.

En Carrawburgh, condado de Northumberland, atópase un templo na súa honra, onde se atoparon gran cantidade de restos arqueolóxicos.

• Endovelico:

É o deus da curación e dos vaticinios. Mostrábase en soños da xente, polo tanto tamén sería deus dos soños.

Este deus ten o seu santuario en Sao Miguel da Mota onde se atoparon estas inscripcións e estas esculturas.

               

     Existen moitas lendas, historias, libros, festas etc sobre el como podemos ver:

                        

• Bandua:

É o deus galaico da guerra. Atrae aos seus inimigos facendo creer que está preso. En Eiras consérvase unha escritura adicada ao deus Bandua. Se dí que tiña connotacións escuras referidas ao físico (deformación, fealdade, etc)
Atopáronse moitos lugares de culto deste deus pero podemos destacar un que é Eiras, no concello de San Amaro.

• Bodán:

Wotan ou Bodán é o rei de todos os deuses, é un gran mago druída, deus do sol do día e do sol da noite, deus dos guerreiros e deus dunha parte dos mortos.

      

                                 

É só unha lenda?

Os mouros sempre foron una lenda moi coñecida en Galicia. Pero se fose só una lenda… por qué se fala tanto dela?
Quero falar un pouco deste tema e dar algúns razonamentos lóxicos a esta incrible lenda:
Os mouros SI existiron, pero non como cóntanos as lendas. En realidade foron uns homes morenos (xa que as características xenéticas desta época e nesa zona predomina a xente morena sobre a loura).
Facían unha vida normal, coma calquer ser humano, como xa vimos anteriormente, que actuaban de maneira normal, cazaban, bailaban, etc.
Tiveron que contruír as suas propias moradas, e por iso se dí que son os creadores dos castros, porque en realidade non serían castros, senón que serían casas de pedra xa que era o material máis abundante, e os teitos sería de calquer material que non fose pesado como a madeira, follas, etc. Os petroglifos tamén serían creados por eles, xa que non teñen explicación, e como vimos dende o paleolítico, os debuxos sempre foron relacionados con animais, as persoas,.. E neste caso non teñen nada de parecido, polo tanto podería ser feitos por eles.
Tamén se di que vivían no subsolo, pero esto podería explicarse en relación de que nas mamoas (que tamén foron creadas por eles) os seus mortos vivían no susbsolo, entón ao facer as mámoas, entenderíase que eles vivían alí pero en relidade serían os seus mortos. Tamén poderíamos relacionar este subsolo co argumento que din que viven na escuridade, na noite, xa que nestes lugares estaría todo escuro.
Pero en realidade, se coñecen máis por posuír grandes cantidades de tesouros de ouro. Pero isto é algo normal nestas épocas, por exemplo en Exipto os faraóns enterrábanos cos seus tesouros que posuían durante toda a sua vida para o momento da morte. Isto podería relacionarse cos mouros, xa que como en todas as sociedades, os que tiñan más ouro serían máis poderosos. E por esa mesma razón dise que gardan tesouros de ouro, que se atopan debaixo de castros por ejemplo, xa que trás vivir alí, co paso do tempo acabarían soterrados.
As mouras tamén sería un tema moi recurrido na lenda, estas mulleres descríbense como moi fermosas, louras, etc. É moi lóxico porque por exemplo na época grega a beleza tería que ser harmónica e proporcionada, e en Exipto a belleza tiña que ser xoven e moi ornamentada. Isto tería relación con que as mulleres foran tan bellas que chamaban a atención. Porque en realidade non encandilaban aos homes con bicos, senón pola sua beleza que tiñan.

Polo tanto, se é certo ou non esta lenda nunca o saberemos... Que cada un reflexione sobre estes argumentos e coa lenda dos mouros. Pero sin dúbida é que isto seguirá dando de que falar.

Tamén se pode ver o prezi aquí: http://prezi.com/h7cmahfsrwhi/?utm_campaign=share&utm_medium=copy&rc=ex0share

Viladonga

    Despértome de novo, que dor de cabeza, vexo moi borroso todo. Outro día máis facendo o mesmo, que aburrido.. Ah non me presentei! Son Antía, una pequena nena de 13 anos, son loura, pequena, con ollos claros, pelo rizo, e son moi doce; e para que me coñezades mellor queríavos contar a miña historia.

Nacín en Castro de Rei, Lugo, exactamente no castro de Viladonga. É un pequeno castro rodeado por montes. Esta é a miña casa, nunha parte vivimos eu e os meus irmáns, noutra o meu pai e tamén o espazo común, e noutro temos a cociña, onde cociño eu co axuda de outras mulleres porque o meu pai non sabe.

A verdade é que vivo ben non me queixo, pero boto en falta moitas cousas, unha delas é a miña nai. Desapareceu cando eu tiña 6 anos, e non volvín a saber nada dela, só o que me falaron. Moitas mulleres dixeron que se foi cun home que ía a cazar aos nosos bosques e que pertencía a outro lugar. Pero iso non importa, o importante e que deixounos sós a min, os meus irmáns que tiñan 2 anos e ao meu pai. Pero a pesar diso, o meu país e nos volvímonos máis unidos que nunca. O meu pai é un home de 34 anos, moi forte e moreno, é moi importante no castro e non pode estar sempre connosco. O seu labor no castro son moitos, pero entre eles teñe o de caza, pesca, etc. E os meus irmáns son xemelgos, pero moi diferentes un teñe o pelo moi rizo e louro e o outro menos rizo e moreno. Teñen 9 anos, son uns travesos e por iso o meu pai sempre ten que ir con eles para que non se metan en problemas.

Pásome o día coas costureiras cosendo e cosendo días enteiros, porque aquí cando comezas a crecer tes que axudar, non podes ser inútil. Colocáronme coas mulleres este traballo pero sen dúbida é moi laborioso, moi monótono, non gústame facelo. Un día a semana teño libre para ir ao campo e o bosque e poder relaxarme. Por exemplo os meus irmáns van sempre ao bosque co meu pai e os demais homes do castro, que envexa... Pásanse o día no bosque a coller leña e pola tarde se achegan a un lago e mentres os homes pescan os meus irmáns descansan e báñanse. Oxalá eu puidera ir como van eles.

Hoxe é o meu día libre e non sei que facer, non me quero quedar soa no castro, e eles van volver ao bosque. E se vou con eles? Non vanme deixar ir.. Pero e se non o saben? Podería seguilos sen que se deran conta… vou facelo e vou desfrutar do lago!

Pola tarde…

-Antía imos ir a pola leña! – di o meu pai.

-Vale – contesto eu.

-Desfruta do teu dia libre neniña! – di o meu pai.

-Grazas! –contesto eu.

-Adioooos! – din os tres.

Prepárome as miñas cousas para pasar o día fora, sobre todo comida e bebida por se chego tarde. E quédome esperando e observando para que avancen un pouco para logo empezar a camiñar detrás deles de forma sixilosa. Despacito, eu espero detrás, a uns metros deles, sen facer ruído. Cando recollen leña escóndome para que non me descubran mentres a buscan.  Despois dun intre camiñando, cae una mazá ao meu lado, case na cabeza, me asusto moito e caigo! Nese momento os perdo, miro para todos os lados pero non os vexo. Salgo correndo para poder encontralos e os volvo a ver camiñando xa coas leñas para ir directos ao lago.

Pero de sócato se deteñen, e comezan a dar a volta e saio correndo e colócome detrás dunha árbore sen que me podan ver. Piso unhas ramas facendo un pouco de ruído, me van a descubrir, vanme a descubrir… Eles pasan por diante de min e non venme, menos mal se me chega a ver o meu pai.. E comezo a pensar que podo facer, o mellor sería que volvese ao castro porque eles van volver e estrañaranse se non venme , pero agora xa que levo medio camiño.. O que podo facer e continuar, chegar ao lago e volver rápido, así desfruto do día e non me descobren! E se tardo un pouco direi que me entretiven recollendo flores.

Comezo a andar entre as árbores polo camiño pero chega un momento onde o camiño se bifúcase en dous, quédome parada pensando a onde ir. Perdérame, no sabería ir nin volver ao lugar pero pensaba que o camiño correcto era o esquerdo polo que me contaran os meus irmáns. Fose ou non o camiño, xa non habería volta atrás porque comecei a andar sen parar. Trás unha hora sigo camiñando, equivocárame, ese non era o meu camiño, pero xa non sabería dar a volta e regresar, xa pasara moitas zoas iguais, debería continuar ao final.

Recoñezo o cheiro da auga ao lonxe, podería estar o lago preto, e entón corro todo o rápido que podo, e entre as árbores vexo moita luz, é o lago! Este lago tiña unhas vistas incribles, nunca vira un lugar tan fermoso coma el. Acerqueime a auga e metín un pé, estaba conxelada pero merecía a pena haber chegado ata aí. E tireime directamente a auga sen pensalo, e saín deseguido me arrepentía polo frío que facía.

Pasou un par de horas e comecei a preocuparme como podería volver, e vin un castro ao lonxe enriba dunha montaña, pensei que ese era o meu castro. E me dirixín ata el, o camiño non foi nada fácil, era moi distinto, tiña demasiadas pendentes e facían cansarme moito cada paso que daba. E se non chegaba a tempo a casa o meu pai non me deixaría saír nunca xamais. Debería apurar moito, sobre todo para que non anocheza, senón non podería chegar sen luz.

Un bo intre despois topeime cunha gran pedra, era un menhir, isto indicábame que non ía polo camiño correcto, xa estaba noutra zoa, pero seguía vendo aquel castro ao lonxe, e se fora o meu o non, debería chegar como fose porque a noite estaba apunto de caer.

A noite chegou, e con ela o frío e o medo, os ruídos extraños, etc. Pero estaba moi preto do castro, coloqueime a miña capa ben e seguín. Nese momento vin un camiño rodeado de murallas, e dirixínme cara el. Non víase moito, só unhas luces pequenas de dentro do castro que iluminaba tamén ese camiño de fora, parecía moi longo pero polo menos aí non tería perigo.

Atravesei dando toda a volta ao castro non atopaba ningunha porta de entrada, ata que cheguei a un punto onde non atopei saída. Oín uns berros, levantei a cabeza e un home subido a muralla estaba apuntándome coa súa arma. Levantei as mans e arrodilleime suplicando que non me fixera nada. O home escoitoume, e lle dixen que andaba buscando como pasar a noite porque me perdínme no bosque e pensaba que ese era o meu castro.

O home miroume estrañado, dirixín a vista ao meu carón e cando volvín a mirar cara el, xa non estaba, desaparecera. Xenial, xa non podería entrar e quedaríame soa.

De sócato susurráronme ao oído, din a volta e cun xogo de luces puiden ver a unha muller, moi parecida a mín na cara, de pelo moreno, longo. Sonrioume, e empecei a ver todo borroso.

Despertei, era todo un sono, non podía creer que vira a miña nai en sonos... 

Despértome de novo, que dor de cabeza, vexo moi borroso todo. Outro día máis facendo o mesmo, que aburrido.. Ah non me presentei! Son Antía, una pequena nena de 13 anos, son loura, pequena, con ollos claros, pelo rizo, e son moi doce; e para que me coñezades mellor queríavos contar a miña historia: A miña nai morreu cando tiña 6 anos, e desde aquela teño todos os días este mesmo sono...